De Japanse zwaardvechter

Een Japanse zwaardvechter wil koste wat het kost de allerbeste worden en daarom in de leer treden bij een beroemde oude meester. ”Hoelang duurt het totdat ik een meester ben zoals u?” vroeg hij. ”Tien jaar”, antwoordde de meester. ”En als ik nou twee keer zo hard zou oefenen, hoelang zou het dan duren?” ”Twintig jaar”, antwoordde de meester. ‘En als ik dag en nacht zonder ophouden zou oefenen, hoelang zou het dan duren totdat ik een meester ben zoals u?’ ‘ Dan zal je je doel nooit bereiken'

En dus zit ik, voor de tweede keer op amper 35 km, ergens in een eettentje langs highway 118 die mij 200 km lang gaat vergezellen naar Chang Rai. Ik zal ruwweg 1600m klimmen op deze weg, waarvan zowat de helft tussen km 22 en 50. De eerste kilometers laten duidelijk merken dat de vorige berg nog niet verteerd is. Daarna 30 km in de wielen van een lokale wielrennersploeg gaan hangen was uiteraard een opperbest idee   Ach ja, soms moet verstandig plaatsruimen voor gezellig.

Er dus is niet zoiets als ‘ een eettentje teveel of te snel’, enkel de belofte dat ik op dit tempo wel degelijk zal aankomen :-). Bergklimmen zit  – nog meer dan in uw spieren –  tussen uw oren. Ik kan me voorlopig wel vinden in deze manier van ermee omgaan. En of me dat brengt waar ik moet zijn? Zullen we wel zien. Maar eigenlijk maakt het niet echt uit. Als deze filosofie van de heuvel niet werkt, dan zoek ik gewoon een andere … want wat is het leven eigenlijk meer dan een filosofie van de heuvel zoeken?  Telkens opnieuw, totdat ie niet meer werkt en dan begin je opnieuw…