KOMT EEN MUZUNGU BIJ DE DOKTER ...

Dorpelingen:
we gooien er wat parafine op. Bij voorkeur uit een roestig kaarsblik met het wiek er nog aan. Mh, ik fiets wel door.
Dokter 1, medische centra in jinja:
uw teennagelwonde is niet ontstoken. Uw pijn komt van ontstoken teennagelwonde. Antibiotica en fiets maar door!
Dokter 2: de XRay man:
6 foto's in 3 posities. Bot is verschoven, ligamenten beschadigd. Zeker niet doorfietsen! Ga naar de orthopeed
Dokter 3: De orthopeed.
en wat zit in uw ontsmettende zalf? Zeker niet verder fietsen! Minstens 5 dagen rust en medicatie

Het zou een sketch in een commedy programma kunnen zijn. Het was helaas het relaas van een domme val in Oeganda ...


Dus ik zat op een onmogelijk drukke weg in Nairobi, het soort waar elke Oost-Afrika fietser al voor waarschuwde. Er zouden naar verluid baanvakken zijn voor elke rijrichting, maar men heeft tot op de dag van vandaag niet kunnen achterhalen of die mythe ooit een grond van waarheid gehad heeft. Alles rijdt dus daar waar plaats is, of beter gezegd; waar ze plaats maken. Trucks duwen matattu's ("lijn"busjes) uit hun weg, die op hun beurt weer naarstig de rest van het verkeer wegtoeteren, daar slalommen dan wat boda-boda's door ( brommerkes) terwijl een voetganger probeert over te steken ... Het is onmogelijk om een zicht te houden op al het verkeer, laat staan dat ge u erdoorheen moet manoeuvreren. Oh nee, wacht... Daar ben ik gewoon door geraakt.

Dus ik zat op een autostrade, op de pechstrook zoals het hoort als fietser, waar de ene belachelijk volgeladen truck de andere belachelijk volgeladen truck met de regelmaat van de klok inhaalt. De autostrade heeft slechts 1 baanvak per rijrichting en een pechstrook nauwelijks die naam waard. Om het geheel wat af te kruiden, zaten we op een bergaf om u tegen te zeggen. Die bergaf maakt dat ge met een belachelijk volgeladen truck zowat naar beneden flitst. Lastig remmen dus, ook al ziet ge een belachelijk volgeladen muzungu voor u opdoemen. Op een gegeven moment - ge moet weten dat deze weg zich om de bergen cirkelt, met prachtig uitzicht over de rift valley, maar dus ook naast de pechstrook railing en dan afgrond - is de pechstrook gewoon niet meer bestaande. Ik moet de baan op. De baan die al nauwelijks breed genoeg is voor een truck. Die baan dus. Na veel vijven en zessen besluit ik dat ik er gewoon door moet, stap mijn fiets op en begin naar beneden te zoeven - mijn hart in mijn hand. De ene truck na de andere blijft inhalen zodra er ergens ook maar ergens een gaatje is - volgens hun dan toch ... rakelings langs mij heen razend. Ik heb geen centimeter speling om uit te wijken. Oh nee wacht ... daar ben ik gewoon door geraakt. 

Dus ik reed snachts, pikkedonker ... Zot! Ik ben niet gek he.

Nee, de sobere waarheid is dat ik op een rustige zandweg in Oeganda zat. Het soort dat door dorpen slingert met leemhutte huisjes en kinderen die op blote voeten rondrennen. Waar ge op 60 km afstand 3 auto's ziet passeren die ge mijlenver hoort aankomen omdat er bijna geen ander gemotoriseerd geluid te bespeuren valt. Hier en daar een brommer. Een handvol fietsers en de rest ... te voet. Op het dooiste gemak. Tussen de sugarcane velden en de bananenbomen.
Daar, in dat prachtige landschap, op een moment dat er geen kat te bespeuren viel zelfs, zag ik een bergafje met een wat slechter pad, en ik dacht; " mh, laat ik op veilig spelen en mijn beladen fiets te voet erdoor heen loodsen". Ik stapte af. Of probeerde dat allezins. Zoals al eerder is gebeurt, wilde dat niet helemaal lukken. Maar wat nieuw was, is de poging om toch nog die voet proberen over de fiets te krijgen tijdens de val. En dat ... dat had ik beter niet gedaan. Ziet, als uw been verkrampt terwijl ge wilt afstappen (ik heb een mannenfiets) dan valt ge eenvoudigweg om, met uw been nog in de lucht. En omdat ge volbeladen fietszakken eraan hebt hangen, valt de fiets niet op u, maar steunt die op de fietszakken. Gegeneert kijkt ge wat rond of iemand u gezien heeft, en snel strompelt ge terug recht alsof er niets is gebeurt. Voila. Opgelost. Maar als uw been niet verkrampt is en ge gewoonweg blijft haken omdat ge door de slechte weg de hoogte van uw beenzwaai verkeerd hebt ingeschat, en uw onderbewustzijn die situatie koortsachtig nog probeert recht te trekken, dan krijgt ge dit:

een voet die zich, ondanks goed vast te zitten in een teva sandaal, er toch uitgewrongen geraakt. Dat kan niet op een natuurlijke manier. Dat mijn nagel was geklapt en eraf zou vallen, was direct duidelijk. Bloedde. De rest van de pijn zal vast gewoon kneuzing zijn van die onnatuurlijke beweging, dacht ik zo. 

Zoals altijd als ge in de middle of fuck staat ergens in Afrika, blijkt er achter de bananenboom toch een heel dorp schuil te gaan. Binnen de kortste keren stond er een bundeltje volk rond mij. Een oudere dame stak een heel verhaal af in 1 van de 349 lokale talen. Haar vriendin kwam terug met parafine. Een vloeistof waar ook kaarsen van gemaakt worden en hier dus in een roestig blik zit met een wiek eraan om savonds nog wat licht te hebben. Ze gebaarde dat over mijn bebloede nagel te druppelen. Heel attent, maar ik denk dat ik toch maar gewoon doorfiets tot Jinja. Wonde tegoei ontsmetten, komt goed.  
Zoals ook altijd in Afrika, is muzungu-kijken een nationale sport. Eentje waar ze heel bedreven in zijn. Terwijl ik mijn voet vasthield en de pijn even liet wegebben, stonden ze op mij te kijken. Terwijl ik mijn EHBO kit uit mijn tassen haalde en alvast wat isobetadine en plakgerei over de nagel liet gaan, stonden ze op mij te kijken. Uiteindelijk werden ze mij beu en gingen ze wat verder staan. Te kijken ...

Eens in Jinja bleek de Belgische dokter die hier werkt op verlof in .. jawel België. Op dus naar een priveziekenhuis. Waar ze geen foto's konden nemen... en ook nooit geslaagd zouden zijn voor hun EHBO examen bij het Rode Kruis met de wondverbinding die ze me daar ineen staken. Haar diagnose was dat mijn teen niet ontstoken was. De pijn aan het gewricht onder mijn teen, kwam van ... de ontstoken teennagel. Ze vertelde het met een gewichtigheid waaraan duidelijk niet getwijfeld kon worden. En ik moest antibiotica nemen. Maar mocht gelijk verder fietsen. Mh ...

Op naar dokter 2, de xray man. Toch maar een fotootje misschien. Groot contrast met het priveziekenhuis - dit privelabo ( openbare gezondheidszorg moet ge over t algemeen alleen proberen als ge u een in indiana jones mood voelt) liet me op honderdeneen wijze poseren met mijn voet. Na vele fotootjes riep hij mij erbij om de dislocatie van mijn bot te laten zien. Ge kunt uw beenderen dus niet alleen breken maar ook van plaats doen veranderen. En dat veroorzaakt een beschadigd ligament. Een herstelperiode van een 6 tal weken tot 3 maand en misschien het bot terug op zn plaats zetten. Come again?? Tot op de dag van vandaag zie ik niets op die foto maar de beste man drukte me op het hart dat ik niet mocht verder fietsen en zette me op de brommer naar de orthopeed. 

De orthopeed vond ik geweldig! De man wou weten